΄Ενα μυθιστόρημα γι’ αυτούς που αγαπούν την ιστορία και τις ιστορίες των άλλων, για όσους δεν φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα τη ζωή και το θάνατο, γι’ αυτούς, που βιώνουν τον πόνο της εγκατάλειψης, την ένταση των δεσμών, την αγωνία και το πάθος.


Η ιστορία αρχίζει από το θεϊκό παρόν, που είναι η στιγμή, και μετά διακτινίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα και διαγράφοντας μία πορεία εκατόν επτά ετών, θα επανέλθει στην αρχική σκηνή, έτσι ώστε να κλείσει το δράμα κυκλικά, στο σημείο ακριβώς από το οποίο ξεκίνησε δίνοντας τη λύση της ιστορίας με το απρόβλεπτο φινάλε.
2005…O ζωγράφος Πάνος Χαριτόπουλος δολοφονείται την Μεγάλη Παρασκευή. Μια λέξη χαραγμένη πάνω σ΄έναν πίνακα δημιουργεί ερωτήματα και υπόνοιες.

1897… Η οικογένεια Μυλωνά και η οικογένεια Κρατερού. Στον πυρήνα τους όλο το ανθρώπινο δράμα, ένας κύκλος έρωτα και θανάτου. Ένας γάμος από συμφέρον, ένας έρωτας χωρίς ανταπόκριση και παράλληλα εξελίσσεται η Ιστορία, ο βασιλιάς και τα ανάκτορα, ο βενιζέλος, η μικρασιατική καταστροφή, ο μεσοπόλεμος και η γερμανική κατοχή… Προσφυγιά, εσωτερική μετανάστευση, φυγή. Συμπτώσεις και παράδοξα, άνομοι έρωτες και οι συνέπειές τους στην ζωή και την τύχη όλων σχεδόν των ηρώων και συγχρόνως δραματικά πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, βαλκανικοί πόλεμοι, πολιτικές και πολιτειακές αναταράξεις, η ιστορία της Ελλάδας ξεδιπλώνεται με όλη της την τραγικότητα. Με φόντο αυτά τα πολιτικά γεγονότα αλλά και τη γλαφυρή εικόνα της αθηναϊκής κοινωνίας οι ήρωες βαδίζουν ανάμεσα στο ψέμμα και στην οικογενειακή τραγωδία, στην απώλεια αλλά και τη στωϊκότητα ώσπου μέσα από τον όλεθρο της μικρασιατικής καταστροφής μια ιστορία έρωτα και πάθους γεννιέται και γεννά ελπίδα.
Και ο καιρός περνά και οι δεκαετίες διαδέχονται η μία την άλλη, οι μεγάλοι φεύγουν για το αιώνιο ταξίδι και οι νεότεροι προσπαθούν να ισορροπήσουν στο μονοπάτι της ζωής που αρχίζει όμως και ολισθαίνει όταν μέσα από έναν λαβύρινθο συμπτώσεων και γεγονότων έρχεται η ώρα του απαγορευμένου έρωτα όταν ο ανεξέλεγκτος μηχανισμός των πραγμάτων θα φέρει κάποιους από τους ήρωες αντιμέτωπους με τραγικές αποκαλύψεις που θα δώσουν απαντήσεις στα χρόνια, μετέωρα ερωτήματά τους.
Και φθάνουμε στο 2005, όπου ένας νεαρός ζωγράφος βρίσκεται εγκλωβισμένος, ακροβατώντας ανάμεσα στην δύναμη του έρωτά του για μια γυναίκα και στη σκληρότητα μιας αποκάλυψης. Θα την απαρνηθεί γιατί μια φωτογραφία του '30 του επεφύλασσε ένα τραγικό παιχνίδι και του αποκάλυψε οικογενειακά μυστικά και σχέσεις που έπρεπε να μείνουν κρυμμένες για πάντα, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα ότι οι επιπτώσεις ενός δράματος αντανακλώνται στις επόμενες γενιές.

Ένα βιβλίο που είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα και το οποίο καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη έως και την τελευταία σελίδα. Οι άψογες περιγραφές, η χρήση τεκμηριωμένων ιστορικών στοιχείων και αναφορών, οι πλούσιοι και προσεγμένοι διάλογοι, η εξέλιξη της γλώσσας από τις αρχές του 20ού αιώνα έως τα σήμερα, τα ανατρεπτικά γεγονότα στη μυθοπλασία, συνθέτουν ένα άρτιο λογοτεχνικό εγχείρημα για το οποίο ο αναγνώστης δεν θα χρειαστεί σελιδοδείκτη.


Τα γλωσσικά στοιχεία ιδίως των αρχών του περασμένου αιώνα, αν και στην αρχαΐζουσα, αποδίδονται με τρόπο που δεν δυσκολεύει τον αναγνώστη. Η πλούσια γλώσσα με τις διαλέκτους της εκάστοτε εποχής, τη δημοτική, τη λόγια αλλά και την καθομιλουμένη εκπλήσσει ευχάριστα τον αναγνώστη.

Μου άρεσε πολύ…

• Η χρήση ιστορικών γεγονότων, από τις εκάστοτε χρονικές περιόδους, στις οποίες εκτυλίσσεται η ιστορία.

• Τα πολιτιστικά και γλωσσικά στοιχεία που χρησιμοποιούνται στο κείμενο και η ομαλή μετάβαση της γλώσσας από την αρχαΐζουσα των αρχών του 2ού αιώνα έως τη δημοτική του σήμερα.

• Οι αναφορές σε εκπροσώπους της λογοτεχνίας, της ποίησης ή της πολιτικής και η σύνδεσή τους με τους ήρωες της ιστορίας, προκειμένου να ταυτιστούν οι χαρακτήρες με τους εκπροσώπους της εποχής , οι οποίοι και τους αντιπροσωπεύουν.

• Ο τρόπος με τον οποίο, η συγγραφέας, διαχειρίζεται λογοτεχνικά το χρόνο και την επανάληψη.

Με εξίταρε… το ότι άντλησα πολλές πληροφορίες μέσα από το κείμενο τόσο ιστορικές όσο και δημογραφικές. Όπως για παράδειγμα, ότι η οδός Πιπεριών, είναι η σημερινή Λεωφόρος Αμαλίας. Πως, το κέντρο της Αθήνας ήταν το Σύνταγμα και όχι η περιοχή της Ομόνοιας.

Με μάγεψε… ο τρόπος με τον οποίο, η συγγραφέας περιγράφει τις εκφάνσεις της κοσμικής ζωής της παλιάς Αθήνας, τις ανθρώπινες αδυναμίες, όπως παρουσιάζονται στον επιρρεπή χαρακτήρα της Μαρώς, τη δύναμη, την αυτοκυριαρχία και την υπερηφάνεια όπως αποτυπώνονται στην Εριεττα Παναγιωτίδη, τα βαθιά αισθήματα και το πάθος, που εξουσιάζουν την μοιραία σχέση του Παύλου με την Ελένη.

Με την αστείρευτη φαντασία της, η Κανή Καραβά, αποδίδει συγκλονιστικές εικόνες και παρουσιάζει εύστοχα λεπτομέρειες, οι οποίες, χρησιμοποιούνται στην πλοκή, με το ίδιο τρόπο, όπως, τα “motifs” σε μια κινηματογραφική ταινία. Είναι ίσως η πρώτη φορά, που το εντοπίζω σε ένα βιβλίο.

Το τέλος της ιστορίας, ανατρεπτικό και απρόβλεπτο, επιφέρει την εξιλέωση στους ήρωες από τα μοιραία συμβάντα της ζωής τους, κι ένας κύκλος δύο οικογενειών, που μετρά έναν αιώνα ιστορίας, κλείνει για πάντα μέσα σε μια στιγμή…

Συγκλονιστικό! Το προτείνω ανεπιφύλακτα!